در سال قحطی ، عارفی غلامی رادیدکه شادمان بود.

پرسید:: چطور در چنین وضعی شادی می کنی؟ 

گفت :: من غلام اربابی هستم که چندین گله ورمه دارد و تاوقتی برای او کار می کنم روزی مرا می دهد .

عارف گفت : از خودم شرم دارم که یک غلام به اربابی با چند گوسفند توکل کرده و غم به دل راه نمی دهد و

من «خدایی» دارم که مالک تمام دنیاست و من نگران روزی خود هستم...